Twee weken geleden kwam ik thuis vanuit Lesbos.
Nog ben ik in verwarring over wat er gebeurd is en wat er gebeurt. Niet zozeer over wat er daar gebeurd is, dat is me volledig helder. Ik heb vluchtelingen water gegeven en uit hun natte zwemvesten geholpen toen ze de oversteek van Turkije naar Lesbos hebben gewaagd, dat is duidelijk. Thuisgekomen heb ik me ingezet voor Dutch Parcels for Refugees, waarbij mensen zelf pakketten met kleding en schoenen opsturen naar Lesbos. Ook dat is duidelijk.
Ik ben meer in verwarring over wat er hier in Nederland en dan vooral in de (sociale) media en politiek gebeurt. Heen en weer geslingerd tussen berichten van ‘naar de gaskamers met die vluchtelingen’ tot ‘een EU top die er over drie weken weer over gaat vergaderen’. Gedesillusioneerd door de TV-uitzending van RTL Late Night, waarbij Humberto Tan in de aankondiging een paar dagen eerder zei dat hij de particuliere kleine initiatieven wilde laten zien en we vervolgens een rijtje BN’ers kregen die ook even wilden laten zien hoe goed ze voor de vluchtelingen bezig waren en er geld ingezameld werd voor grote hulporganisaties die zeggen dat ze ter plekke zijn maar die ik niet gezien heb op het strand waar de meeste bootjes aankomen…
Een bericht verschenen in de media van de afgelopen twee weken is bij mij strak op het netvlies blijven staan: ‘Stam: salarissen voetballers absurd hoog’. Hoe het me onder de aandacht kwam, is me nog onduidelijk. Het heeft niets met vluchtelingen te maken, maar heeft me zodanig geprikkeld dat ik me afvraag:
Hoeveel gevluchte gezinnen kunnen leven van het jaarsalaris van een profvoetballer?
Hoeveel monden van kinderen die niet om deze oorlog gevraagd hebben, kunnen gevoed worden met 20 miljoen euro per jaar? Wanneer het jaarsalaris van Jan Modaal wordt aangehouden, zijnde € 35.500, zijn dat er toch zo 563, afgerond naar beneden. 563 monden, misschien zelfs hele gezinnen als ze zuinig leven. 563 vaders, moeders en kinderen tegenover 1 voetballer.
De vraag: ‘in wat voor wereld leven wij eigenlijk?’ is vaak door mijn hoofd gegaan de afgelopen weken. En wie ben ik eigenlijk om deze vergelijking te trekken? Ik, voorvechter van het realiseren van je eigen dromen. Wie ben ik om dat ene voetballertje zijn droom te ontnemen? Misschien zijn er voetballers bij die hierdoor zelf aan het denken gezet worden. Die mensen niet alleen tijdelijk blij willen maken door te scoren tijdens een voetbalwedstrijd, maar in plaats daarvan een paar gezinnen levenslang gelukkig willen maken door een deel van hun exorbitant hoge salaris te doneren aan een goed doel. Met naam en toenaam of gewoon anoniem, maakt niet uit. Vluchtelingen, daklozen, ouderenfondsen, maakt ook niet uit.
Is het vreemd dat ik in verwarring ben? Ben ik eigenlijk wel in verwarring?
Of ben ik aan het ontwaken uit een illusie die zo lang geduurd heeft dat het even wennen is dat ik de dingen nu duidelijker zie? Dat ik doorkrijg hoe de wereld eigenlijk in elkaar zit? De tijd zal het leren…