“Wat deed dat meisje daar eigenlijk op dat laantje, zo ’s avonds laat?”, hoorde ik de dader zeggen. Je leest het goed, de dader…. Mijn stapvriendinnetje en ik zaten op het politiebureau in een apart kamertje, terwijl in het kamertje ernaast de dader was binnen gebracht. Hij zat met zijn vriendin te praten, omdat hij niet begreep waarom hij was opgepakt.
Zo ongeveer iedere vezel in mijn lijf wilde het uitschreeuwen:
“Omdat mijn vriendje daar aan het einde van het laantje woont!”
“Omdat het pas half negen ’s avonds was!”
“Omdat het zomer was en nog gewoon licht was buiten!”
“Omdat ik alle recht had om daar op dat laantje te fietsen! En jij, dader, het recht niet had om in een donker hoekje te wachten tot een potentieel slachtoffer verscheen, die je achterna kon fietsen. Om mij vervolgens klem te rijden en met je dronken kop te lallen: “Wil je met me neuken!”. Niet eens een vraagteken waar ik ‘nee’ op kon zeggen. Gewoon een bevel toen je me klem reed op dat tuinderslaantje.”
Op het politiebureau na zijn arrestatie was ik te verbijsterd om iets te zeggen. Tijdens de aanranding zelf wist ik me gelukkig los te worstelen en bleef het dat wat het was: een aanranding. Een tijdelijke vrijheidsberoving. Wel een die verstrekkende gevolgen had voor mijn leven.
Gevolgen
Ik ontwikkelde een vorm van achtervolgingswaanzin. Durfde ’s avonds niet meer langs het park om één kilometer verder voetbaltraining te gaan volgen. Het bos in de buurt werd verboden gebied voor mij. Ook in open vlaktes, bijvoorbeeld op het strand, voelde ik me constant achtervolgd. Ik paste me aan door niet meer alleen de straat op te gaan, bos en strand te vermijden en later zoveel mogelijk met de auto naar afspraken te gaan.
Toen ik me zelfs in mijn eigen huis niet meer veilig voelde en ik door een burn-out ziek thuis kwam te zitten, ben ik aan verwerken begonnen. Van psycholoog tot yoga, van EMDR tot emotionele ontladingsoefeningen, van Gestalt-therapie tot craniosacraaltherapie: ik heb heel veel verschillende therapieën, ontspanningsvormen en coaching ondergaan en toegepast. De een met meer succes dan de ander. Emotioneel lichaamswerk (waar vele therapieën onder vallen) en EMDR hebben mij inzicht gegeven in de werking van mijn brein.
Lading
Wat gebeurt er in je brein als je iets dergelijks traumatisch meemaakt? Op het moment zelf en vooral ook daarna…? Het heeft hoe dan ook schade opgeleverd. Een nare herinnering met veel emotionele lading en fysieke spanning. Er is voor ons brein geen meetlat voor het leed dat ons wordt aangedaan, trauma is trauma. Ons brein maakt geen onderscheid in ‘aanranding’ of ‘verkrachting’, het is beiden onveilig en levert schade in het brein op.
Deze aanranding heeft me ook geleerd dat schade in ons brein niet vast staat. Dat ons brein vrijgemaakt kan worden van de emotionele lading, die ligt op de herinnering van het trauma. Die lading had zich bij mij vastgezet als bevriezing en vluchten in mijn lijf, waardoor ik reageerde op niet-bedreigende situaties alsof ik weer aangerand werd. Het lichaam bevrijden van deze lading, is de weg om de schade te herstellen.
Ontlading
Deze zomer ben ik alleen gaan kamperen in een onbekende omgeving, om mezelf te confronteren met de laatste restjes angst en paranoia. Het duurde maar een dag en een nacht, toen was ik erdoorheen.
Het laantje op de foto bovenaan en onderaan deze blog, is de plek waar het gebeurd is. Hoewel er elementen op dat laantje inmiddels anders zijn, het is tenslotte al zoveel jaren geleden, de herinnering is nog vers. De lading van deze gebeurtenis is er wel af. De andere foto’s in deze blogs zijn van plekken in mijn omgeving, die ik was gaan mijden en waar ik nu wel van kan genieten. Het bos, het strand, de duinen, de natuur waar ik me nu thuis en weer veilig voel…
Maatschappelijke problematiek
Wat overblijft, is de trigger om anderen te helpen verwerken, vandaar mijn drive om blogsdieraken.nl op te bouwen tot een platform waar slachtoffers hun verhaal kwijt kunnen. Opdat de #metoo beweging in beweging blijft en zij ook weer van de mooie plekken in hun omgeving kunnen genieten, zonder de angst om van hun vrijheid beroofd te worden….
Achter dit verhaal en mijn reactie op de zin “Wat deed dat meisje daar op dat laantje?” zit een diepergaande maatschappelijke problematiek. Hoe komt het dat ik me in mijn hoofd en lijf meteen ging verdedigen, door argumenten te roepen waarom ik op dat laantje was? Hoe komt het dat vaders en moeders hun dochters moeten leren om niet alleen te fietsen langs plaatsen die potentieel gevaarlijk kunnen zijn, als bospaden en tuinderslaantjes?
Nature of nurture?
Deze problematiek komt steeds dichter naar de oppervlakte, in de discussie rondom #metoo verhalen die nu naar boven komen. Ik kan er nog geen duidelijke woorden aan geven. Was het de opvoeding en opleiding die ik tot dan toe genoten had, of een gebrek daarin? Was het de opvoeding en opleiding die de dader genoten had, of een gebrek daarin?
Wil je me helpen daar antwoorden op te vinden, door een reactie te plaatsen en de discussie levend te houden?
Lieverd
Je bent nog steeds op zoek naar antwoorden?
Niet doen, die zijn er niet.
Op een waarom krijg je geen antwoord.
Bij jezelf is er zeker geen gebrek, bij hem je schrijft het al hij was dronken.
Daar kon jij niets aan doen.
Houd er ook rekening mee dat je ervaringen op een leeftijd waren waarin bepaalde emoties nog niet is ontwikkeld.
Omdat die zich nu wel voordoen kun je er geen kant mee op.
Laat de vraag gaan, en voel nu, en ontwikkel door te voelen.
Warme groet
Lida
Bedankt voor je reactie Lida.
De antwoorden die ik zoek gaan meer over de onderliggende maatschappelijke problematiek. Zaken waar we met z’n allen veranderingen in aan kunnen brengen, soms heel klein, waardoor we over zoveel jaar (of liefst eerder) een andere uitkomst krijgen. Een sociale consensus, die algemeen geaccepteerd is en daadwerkelijk ervoor zorgt dat het leed voorkomen wordt… Utopie of mogelijkheid?