Op dinsdag 28 augustus 2018 plaatste de NOS het volgende bericht: “In Griekse vluchtelingenkamp proberen zelfs kinderen zelfmoord te plegen“. Collega Robert Bridgeman deelde het op Facebook.
Dit bericht raakt mij persoonlijk heel diep…
Drie jaar geleden stonden wij op Lesbos tijdens onze vakantie met onze voeten in het water mensen uit rubberbootjes aan land te helpen. Het was in de tijd dat alle media-aandacht uit ging naar de situatie van deze vluchtelingen nadat het peutertje dood op het strand van Bodrum werd gevonden.
(Zie “Het is strafbaar om mensen te helpen” en “U zult geen last hebben van de vluchtelingen“)
Gebrek aan traumaverwerking
Ik voorzag toen al dat het gebrek aan traumaverwerking en psychische begeleiding een groot probleem voor deze mensen -én voor ons allen- zou gaan worden. Hulpgoederen is één, een nieuw veilig dak boven hun hoofd is twee, maar de oorlog uit het kind halen is drie… (ook bij de volwassenen)
Deze kinderen zijn van de hel in de hel geraakt.
Om nog maar te zwijgen van de hel die de ouders doormaken. De meeste gevluchte Syriërs zijn mensen met een hoog inkomen en opleiding, omdat ze anders de overtocht financieel niet kunnen maken. Ze vluchten, worden uitgebuit door mensenhandelaren en belanden op een plek waar ze niets voor hun kinderen kunnen doen en voor hun eigen behoefte om van betekenis te zijn voor de maatschappij. Dit leidt tot oorlog van binnen.
Een onverwerkt trauma gaat in ons brein een eigen leven leiden. Het kan leiden tot zelfveroordeling, zelfverminking, zelfmoord. Maar ook overgaan in het kwetsen, verwonden en terroriseren van de mensen om de getraumatiseerde persoon heen.
Heb ik een oplossing?
Nee, verder dan ‘de afschaffing van de dividendbelasting, terugdraaien en het geld in goede EMDR-begeleiding steken’ kom ik ook niet. Politiek is niet zo mijn ding, ik begrijp daar niet zoveel van…
Of: ‘als we nou eens al dat transfergeld van profvoetballers hierin steken?’. Dat idee had ik eerder ook al eens uitgewerkt in een blog: “Hoeveel gevluchte gezinnen kunnen leven van het jaarsalaris van een profvoetballer?“.
Voor goede traumabegeleiding is geld nodig, om professionele hulpverleners in te schakelen en om tolken in te huren om de taalbarrière te doorbreken…
Heb ik zelf mijn handen uit mijn mouwen gestoken?
Ja, ik heb een tijdje meegewerkt aan het initiatief van Nienke Bloem en Jacoby Mensinga, Dutch Parcels for Refugees, om anderen te motiveren dozen met schoenen naar Lesbos te sturen.
(Bekijk ook de TEDx talk van Nienke Bloem: “How to make ideas work“)
Zelf terug naar Lesbos om eigenhandig in de opvang te werken, zoals Elizabeth Van Silfhout uit dit groepje dat toen deed?
Heb ik niet gedaan…. Het leven ging hier weer ‘gewoon’ verder.
Eigen familieomstandigheden zorgden er toen voor dat mijn aandacht weer naar binnen ging. Dat is toch wat ‘de mens’ doet, eigen sores eerst.
Maar daar zijn deze kinderen absoluut niet mee geholpen.
Heb jij een oplossing?
Heb jij een oplossing voor het leed dat deze kinderen en hun ouders lijden?
Wie staat op en bedenkt een oplossing voor dit wereldprobleem, zoals Boyan Slat uit Nederland met de Ocean Cleanup, een oplossing heeft bedacht om al het plastic uit de oceanen te vissen?
Ideeën verzamelen en verder delen om meer mensen te motiveren, kan ik wel. Ik roep je daarom op om hieronder, onder deze blog, jouw idee om deze mensen te helpen, te plaatsen. En ook als je de wegen kent om deze ideeën bij de juiste organisaties te krijgen, plaats dan een bericht.
Het is in ons aller belang dat het trauma in deze kinderen en hun ouders verwerkt wordt. Voel jij je aangesproken?
“Alleen ga je sneller, samen kom je verder”…
Wij, vrijwilligers van Reiki Werrld Wijd zouden hier best iets in kunnen betekenen. We hebben ervaring in het werken met oorlogs slachtoffers in Bosnië en momenteel geven wij Reiki in asielzoekerscentra via het COA. We hebben geprobeerd om ook Reiki te mogen geven in Griekenland., maar krijgen geen voet aan de grond. We blijven het proberen!