“Wat sta je daar nou met je handen in je zakken? Help me even!!”. Midden tussen de wachtende klanten van de boerenschuur waar we inkopen doen, moet de liefste persoon in mijn leven het ontgelden. Een grote brullende leeuw laat zich horen en ik schrik van mijn eigen felheid. Als ik niet zoveel over stress en emoties wist, was ik boos op hem gebleven. Maar nu werd ik wakker geschud.
“Het gaat niet zo goed met me”, zeg ik terwijl we terug naar huis fietsen, de tranen over mijn wangen lopen en ik mijn reactie verklaar. Het had een heerlijke lange fietstocht samen kunnen worden, maar mijn boosheid haalde alle motivatie bij hem weg.
Ik weet precies wat er aan de hand is. Het is de uitbarsting van een lange rij opgekropte momenten van besef dat mijn werkleven niet loopt zoals ik zou willen. Als ik er met iemand anders over praat die dichtbij me staat, maakt de reactie “Maar je hebt het financieel toch goed? En je bent toch gezond?” me eigenlijk alleen maar bozer. Dat is het dus niet, het is iets anders dat aan me knaagt.
(Afbeelding van Ben Kerckx via Pixabay)
Het is een onvervulde behoefte die ieder mens heeft. De behoefte om van betekenis te zijn, in mijn geval voor de cliënten in mijn praktijk, die nu ook stress opbouwen met lichamelijke klachten tot gevolg. De behoefte om alle kennis, kunde en ervaring die ik in mijn werk en leven heb opgedaan, tot uiting te brengen. Nu dit door coronamaatregelen niet kan, krijg ik stress. Het haalt zelfs de zin weg van dingen die ook op mijn lijstje staan om te doen. Genoeg te doen op andere gebieden, maar één grote blokkade. Ik ben nog nooit werkloos geweest, dus het is een zwart gat dat ik niet ken.
Het is ook het gebrek aan waardering voor mijn inspanningen, dat me raakt. Ik kan maar moeilijk verkroppen dat de massagetherapeut in één adem genoemd wordt met beroepen die luxe zijn in plaats van must. Bij het aanhoren van een dergelijke onrechtvaardigheid slaan de stoppen snel door. Ook omdat we als beroepsgroep al zo lang vragen om meer erkenning, die nu verder weg lijkt dan ooit.
De verhalen die ik in de media voorbij zie komen, ik begrijp ze zo goed. Een jongen die onverwachts uit het leven stapt omdat hij zijn vrienden zo mist. Een meisje dat geslagen wordt door haar vader, wanhopig omdat hij zijn levenswerk in de horeca ten onder ziet gaan. Een oudere man die van de zorgflat springt omdat hij geen bezoek meer mag ontvangen.
Deze verhalen zijn veel schrijnender dan wat ik meemaak, maar in je brein is er geen meetlat voor leed. Pijn is pijn en heeft gevolgen als je niet weet hoe je dit kunt verwerken: stress in je lijf. En emotionele overgevoeligheid naar je omgeving. Dat is wat ongevraagd onbetaald verlof ook met mij doet. En vergelijken en relativeren helpt geen pepernoot om dat knagen weg te nemen.
De signalen lijken op de burn-out die ik op jonge leeftijd had. Maar het is in dit geval een bore-out, een onderprikkeling van jewelste. Een potje janken helpt, zo ook een luisterend oor van iemand die zonder oordeel kan luisteren. Klagen en zeuren helpt. Het eruit schrijven helpt ook. En fietsen en wandelen helpt. Het maakt dingen helderder en lichter. Het helpt de driftkikker in mij naar inzicht en rust.
(Afbeelding van Jamie Johannsen via Pixabay)
Ik red me wel, samen met de steun van mijn vergevingsgezinde liefste en van familie en met behulp van mijn rugzak vol ervaring op dit gebied. Ik wens iedereen die het moeilijk heeft, de kracht om een luisterend oor zonder oordeel bij anderen en in zichzelf te vinden. Zodat de stress eruit kan en we minder schrijnende verhalen voorbij zien komen. Zodat we allemaal de kracht vinden om door deze coronacrisis heen te komen….