In 1999 werkte ik als accountmanager voor een IT-bedrijf. Door de vrijgekomen subsidies voor scholen voor de aanleg van computernetwerken en Kennisnet hadden we een stabiele doelgroep te pakken. In twee jaar tijd wierf ik vijftig opdrachtgevers die zorgden dat het bedrijf floreerde. In de aanloop naar het jaar 2000 werden veel nieuwe medewerkers aangenomen om de millenniumbug te lijf te gaan. Het leven was goed voor IT-bedrijven.
Op een andere afdeling van het bedrijf werd bedrijfssoftware ontwikkeld. Knappe koppen die code programmeerden zodat bedrijven nog efficiënter hun werk konden doen. Einde aan de papieren orders en facturen, alles ging in de pc. Een van de directeuren was druk doende met het promoten van de software, “zoveel rode appels die zouden gaan vallen” was zijn bijna dagelijkse uitspraak.
Op een dag werd ik in het kantoor van mijn leidinggevende verwacht, voor wat ik dacht een functioneringsgesprek. Het bleek een heel ander gesprek te worden. Het bedrijf had namelijk faillissement aangevraagd. Niemand van de werkvloer had dit aan zien komen. Het enige dat wij hadden gehoord en gezien, waren die rode appels en extra handjes.
(Image by Jill Wellington from Pixabay)
Lapmiddelen
De oorzaak van het faillissement bleek bij de knappe koppen te liggen. Of beter gezegd: de lapmiddelen die zij toepasten om het product te laten functioneren. Het bleek namelijk dat het softwareprogramma als los zand aan elkaar hing. Werd een conflict ontdekt, dan werd dit op de plek van dit conflict opgelapt met een foefje en niet in de bron van het programma zelf. Het was voldoende om het hele bedrijf inclusief goedlopende afdelingen als een kaartenhuis in elkaar te laten storten.
Deze situatie is vergelijkbaar met het zorginfarct van nu, de coronacrisis van 2021. Jaren van symptoombestrijding toepassen leidt nu tot problemen. Waar aan de bron gewerkt had kunnen worden, is gekozen voor lapmiddel op lapmiddel.
Het mag duidelijk zijn dat bezuinigingen de zorg nu de nek om hebben gedraaid. Maar belastinggeld dat door de overheid niet aan de zorg is besteed, is niet de bron. Want met alle miljarden die er hadden kunnen zijn, was de uitkomst nog hetzelfde geweest: een zorginfarct.
Ziektezorg
De bron ligt in de visie achter de zorg. De focus in onze gezondheidszorg ligt niet op het zorgen voor gezondheid. De focus ligt op het bestrijden van ziekte met behulp van symptoom-bestrijdende lapmiddelen. In die zin kunnen we het beter ziektezorg noemen. Slechts een handjevol aandoeningen zijn ziekten te noemen waarbij ontwikkelde medicijnen ook echt geneesmiddelen kunnen zijn. Het grootste deel van aandoeningen waar we aan lijden, zijn het rechtstreekse gevolg van een ongezonde leefstijl en kunnen derhalve ook beter anders dan met medicatie aangepakt worden.
Onze overheid, zorgverzekeraars en zorgbestuurders hadden het beschikbare geld lang geleden al kunnen besteden aan preventie van ziekte. Leefstijladviezen vinden nog steeds maar mondjesmaat het publiek, terwijl we al jaren weten welke voordelen te behalen zijn met voeding, bewegen, slaap en sociale verbinding. De druk op de zorg kan grotendeels aan de kant van de patiënt verlaagd worden, door zelf aan de slag te gaan met behulp van de juiste informatie. Campagnes van leefstijlartsenorganisaties liggen allang klaar, maar vangen stof in de lades van de verantwoordelijken omdat de focus op symptoombestrijding ligt.
Onze zorg gaat failliet aan het toepassen van de verkeerde visie. En als een kat in het nauw maakt het ministerie rare sprongen. Het aanwijzen van een groep mensen die ervoor kiezen om zich niet ziek te laten maken met een lapmiddel, als schuldige van het failliet van de zorg, is je kop te lang in het zand steken. Het zorgt langzaam, soms ongemerkt voor velen zoals bij mijn werkgever, voor nog een faillissement: dat van onze samenleving.
Gemak dient de mens?
Eigenlijk ligt de bron niet bij de verkeerde visie in de zorg, maar bij ons. Ons leven is zo gericht op gemak, dat we voor ieder wissewasje de zorg belasten. “De middelen zijn er, dus waarom maken we er geen gebruik van?”. Ongemerkt ontkracht dat ons afweersysteem, als we niets meer gewend zijn mee te maken of te doorstaan. Dat er voor diabetes medicijnen zijn, wil nog niet zeggen dat het OK is de suikerindustrie te blijven sponsoren.
Wat als we nu samen de schouders eronder zetten? Als we er inderdaad voor gaan zorgen dat we de zorg niet belasten, maar dan door zelf de juiste leefstijl te kiezen? Ongemak dient de mens! We zijn niet schuldig aan het zorginfarct, maar wel samen verantwoordelijk voor.
Door bewerkte producten van de voedingsindustrie in te ruilen voor pure voeding van dichtbij. Door pijnstillende en ontstekingsremmende medicatie te vervangen voor de natuurlijke variant: vitamines, mineralen, vetzuren. Door de trap te nemen in plaats van de lift. Door te gaan fietsen naar het werk in plaats van met de auto. Door ’s avonds heerlijk vroeg onder de wol te gaan, in plaats van praatprogramma’s te kijken die niets toevoegen. Door elke dag een ommetje te maken, samen met mensen die jou energie geven in plaats van afnemen. Door verslavingen aan ongezonde genotsmiddelen, te onderzoeken en bij de bron aan te pakken. Door boeken te lezen over gezondheid en leefstijl, in plaats van tegenstrijdige artikelen in opiniemedia.
Door anders te leven, kunnen we de zorg ontlasten. Het versterken van je eigen lijf en geest, kan ervoor zorgen dat corona onder controle komt en blijft. De ochtendzon maakt geen onderscheid. De natuur hanteert geen coronapas. En zelfs binnen in je eigen huis kun je van huishoudelijke klussen spierversterkende oefeningen maken.
Houthakker
Na het faillissement van mijn werkgever werden ik en mijn collega’s inclusief de lopende opdrachten overgenomen door een ander bedrijf. Meteen gingen we aan de slag om aan de bron van het probleem te werken: teveel afhankelijkheid van onverwachte omstandigheden. We werkten aan een stabiele basis, die je in deze kunt vergelijken met het versterken van je immuunsysteem. Een van mijn collega’s had een treffende uitspraak ingelijst op zijn bureau staan: “De houthakker moest tot diep in de nacht doorwerken, omdat hij geen tijd had om zijn bijl te slijpen”.
Ik heb nog een paar jaar bij deze werkgever gewerkt, totdat ook deze zich liet meeslepen in kortetermijndenken. Ik ging vervolgens massagetherapie studeren om aan de bron van mijn eigen problemen te werken: afhankelijkheid van de grillen van anderen. Inmiddels ga ik mijn 17e jaar als zelfstandig praktijkhouder in en ik ben er als mens en ondernemer alleen maar sterker van geworden door bij de bron te beginnen. Steeds herinner ik mezelf aan die houthakker en dat werkt.
Alleen samen
Samen kunnen we werken aan die andere samen-leving. Alleen samen krijgen we corona onder controle. Werk je mee? Dat begint dus bij jezelf en het beetpakken van je leefstijl.