Blogs

Twee weken geleden kwam ik thuis vanuit Lesbos.

Nog ben ik in verwarring over wat er gebeurd is en wat er gebeurt. Niet zozeer over wat er daar gebeurd is, dat is me volledig helder. Ik heb vluchtelingen water gegeven en uit hun natte zwemvesten geholpen toen ze de oversteek van Turkije naar Lesbos hebben gewaagd, dat is duidelijk. Thuisgekomen heb ik me ingezet voor Dutch Parcels for Refugees, waarbij mensen zelf pakketten met kleding en schoenen opsturen naar Lesbos. Ook dat is duidelijk. “Hoeveel gevluchte gezinnen kunnen leven van het jaarsalaris van een profvoetballer?” verder lezen

Ongeveer tien minuten is de hostess in de bus vanaf het vliegveld naar ons appartement bezig om uit te leggen dat we wel vluchtelingen zullen zien, maar er geen last van zullen hebben. Het is 25 augustus 2015. Ik ben verward en dat ben ik meestal als ik (onbewust) informatie mis… ““U zult geen last hebben van de vluchtelingen”” verder lezen

“You can help!” zegt ze met een Nederlands accent als ze me de boot met vluchtelingen ziet filmen die net aankomt op het strand van Eftalou. “Dat gaan we ook doen”, zeg ik in het Nederlands en ik vraag wat we kunnen doen. “Ze hebben water nodig en droge kleren. Het is wel strafbaar dus eigen keus!”. ““Het is strafbaar om mensen te helpen”*” verder lezen