Omdat er een weg uit trauma en drama is…
“Wat deed dat meisje daar eigenlijk op dat laantje, zo ‘s avonds laat?”, hoorde ik de dader zeggen. Je leest het goed, de dader…. Mijn stapvriendinnetje en ik zaten op het politiebureau in een apart kamertje, terwijl in het kamertje ernaast de dader was binnen gebracht. Hij zat met zijn vriendin te praten, omdat hij niet begreep waarom hij was opgepakt. ““Wat deed dat meisje daar eigenlijk op dat laantje…?”” verder lezen
Herkent u als leerkracht dat u, niet voldaan, moe thuis komt na een dag werken? Dat u graag uw creativiteit wilt uiten in de lessen, maar dit door regelgeving, toetsen en papierwerk geen ruimte meer krijgt? Dat leerlingen in overvolle klassen sterk emotioneel op elkaar en op u reageren? Het kan zijn dat u onbewust in een vicieuze stresscirkel bent beland.
Heb je last van stress? Dan heb je waarschijnlijk de functie ervan nog niet ontdekt… ‘Heeft stress een functie dan?’ Jazeker! ‘Maar ik heb er toch vooral last van?’ Dat klopt ook… als je je niet bewust bent van oorzaak en functie.
Twee weken geleden kwam ik thuis vanuit Lesbos.
Nog ben ik in verwarring over wat er gebeurd is en wat er gebeurt. Niet zozeer over wat er daar gebeurd is, dat is me volledig helder. Ik heb vluchtelingen water gegeven en uit hun natte zwemvesten geholpen toen ze de oversteek van Turkije naar Lesbos hebben gewaagd, dat is duidelijk. Thuisgekomen heb ik me ingezet voor Dutch Parcels for Refugees, waarbij mensen zelf pakketten met kleding en schoenen opsturen naar Lesbos. Ook dat is duidelijk. “Hoeveel gevluchte gezinnen kunnen leven van het jaarsalaris van een profvoetballer?” verder lezen
Ongeveer tien minuten is de hostess in de bus vanaf het vliegveld naar ons appartement bezig om uit te leggen dat we wel vluchtelingen zullen zien, maar er geen last van zullen hebben. Het is 25 augustus 2015. Ik ben verward en dat ben ik meestal als ik (onbewust) informatie mis… ““U zult geen last hebben van de vluchtelingen”” verder lezen
“You can help!” zegt ze met een Nederlands accent als ze me de boot met vluchtelingen ziet filmen die net aankomt op het strand van Eftalou. “Dat gaan we ook doen”, zeg ik in het Nederlands en ik vraag wat we kunnen doen. “Ze hebben water nodig en droge kleren. Het is wel strafbaar dus eigen keus!”. ““Het is strafbaar om mensen te helpen”*” verder lezen
Wanneer je de (sociale) media erop naslaat, zul je bij de term ‘ADHD’ meestal een link ontdekken tussen ‘psychische stoornis’ en ‘medicatie’. Het beeld dat ADHD een psychische ziekte is waar alleen medicatie bij helpt, is een heersende opvatting sinds de beschrijving ervan is opgenomen in het handboek voor de psychiatrie, de DSM-IV. “Is medicatie zaligmakend bij ADHD?” verder lezen
Is ADHD een ziekte waar medicatie de enige uitkomst voor is? Of is ADHD een verzonnen fenomeen, zoals veel in de media wordt verspreid? Volgens de zelfstandig professionals die zich hebben aangesloten bij Anders ADHD, ligt de waarheid in het midden. ADHD bestaat, want de persoon met ADHD en de omgeving heeft er last van. Maar van wat dan? En is medicatie wel de enige remedie? “Anders omgaan met ADHD” verder lezen
“Traditioneel onderwijs is funest voor de creativiteit…” De afgelopen jaren heb ik verschillende mensen woorden van deze strekking horen uitspreken. Diverse filmpjes passeerden mijn ogen en oren die deze uitspraak ondersteunen. Het prikkelt me nu om het onderwerp ‘school’ verder uit te diepen aan de hand van de lijst ‘wat creatieve mensen anders doen’ en door deze filmpjes met jou te delen:
Creatieve mensen bekijken de wereld door de ogen van een kind “Creabesitas: ‘School kills creativity’” verder lezen
Me vervelen kwam niet in mijn woordenboek voor. Continu nuttig bezig zijn, dat was wat ik van kinds af aan had meegekregen. Ik viel van de ene in de andere activiteit of bezigheid en alles moest toch vooral nuttig zijn.