Er glipt een krantenartikel via LinkedIn in mijn aandachtsveld, ook al heb ik onlangs alle apps van opiniemedia van mijn telefoon verwijderd. ‘Alle ongevaccineerden op één eiland is de ideale oplossing’, is de titel van het bericht. Het doet me de rillingen over de rug lopen.
Hoeveel ondernemers kunnen gered worden door het salaris van Messi?
(Afbeelding van Michal Jarmoluk via Pixabay)
“En de uitslagen in de Eredivisie …”. De stem van de nieuwslezer dringt langzaam tot me door als ik wakker word van de wekkerradio. Wat?? De voetbal gaat gewoon door, terwijl ik mijn praktijk moet sluiten om besmettingen te voorkomen?! Ik zit in de dugout terwijl het spelletje voor mijn neus gewoon verder gespeeld wordt…. Ik ben meteen klaarwakker. “Hoeveel ondernemers kunnen gered worden door het salaris van Messi?” verder lezen
Ongevraagd onbetaald verlof
“Wat sta je daar nou met je handen in je zakken? Help me even!!”. Midden tussen de wachtende klanten van de boerenschuur waar we inkopen doen, moet de liefste persoon in mijn leven het ontgelden. Een grote brullende leeuw laat zich horen en ik schrik van mijn eigen felheid. Als ik niet zoveel over stress en emoties wist, was ik boos op hem gebleven. Maar nu werd ik wakker geschud. “Ongevraagd onbetaald verlof” verder lezen
Coronacrisis: doen wat je lijf je ingeeft èn wat de regering je vraagt
(Afbeelding van Bob Dmyt via Pixabay)
Na een week zelfopgelegde thuisquarantaine vanwege verkoudheid was ik gisteren noodgedwongen even buiten. Mijn lijf had zuurstof en vitamine D nodig en die blauwe lucht en stralende koperen knaap gingen me dat zeker geven. En er moest vers voedsel in de koelkast komen.
Aangezien ik al 2,5 jaar niet meer in de supermarkt kom en mijn eten bij elkaar fiets bij stalletjes langs de weg, kwekerijen, boerderijen en kleine winkeliers, was ik niet bang voor hijgende hamsteraars in mijn nek. We fietsten vroeg in de ochtend in rust een rondje, haalden in goed georganiseerde omgevingen (minder dan 5 klanten binnen) ons eten en slopen terug in onze grot. “Coronacrisis: doen wat je lijf je ingeeft èn wat de regering je vraagt” verder lezen
Hoe zeg ik mijn abonnement op drama op?
“Je lijkt wel een abonnement op familieomstandigheden te hebben,” hoor ik een goede vriend door de telefoon zeggen, als ik hem vertel dat ik mijn kampeervakantie heb moeten afbreken door een zoveelste nare omstandigheid bij een van mijn meest dierbaren.
Volgens de persoon in kwestie had ik dat niet hoeven doen. Dus deed ik het toch… voor mijn eigen geruststelling. Ik zou me toch niet kunnen concentreren op het werk dat ik in de agenda in mijn hoofd gepland had: schrijven, lezingen voorbereiden, plannen bedenken en uitwerken…. “Hoe zeg ik mijn abonnement op drama op?” verder lezen
“Wat deed dat meisje daar eigenlijk op dat laantje…?”
“Wat deed dat meisje daar eigenlijk op dat laantje, zo ’s avonds laat?”, hoorde ik de dader zeggen. Je leest het goed, de dader…. Mijn stapvriendinnetje en ik zaten op het politiebureau in een apart kamertje, terwijl in het kamertje ernaast de dader was binnen gebracht. Hij zat met zijn vriendin te praten, omdat hij niet begreep waarom hij was opgepakt. ““Wat deed dat meisje daar eigenlijk op dat laantje…?”” verder lezen
Hoeveel gevluchte gezinnen kunnen leven van het jaarsalaris van een profvoetballer?
Twee weken geleden kwam ik thuis vanuit Lesbos.
Nog ben ik in verwarring over wat er gebeurd is en wat er gebeurt. Niet zozeer over wat er daar gebeurd is, dat is me volledig helder. Ik heb vluchtelingen water gegeven en uit hun natte zwemvesten geholpen toen ze de oversteek van Turkije naar Lesbos hebben gewaagd, dat is duidelijk. Thuisgekomen heb ik me ingezet voor Dutch Parcels for Refugees, waarbij mensen zelf pakketten met kleding en schoenen opsturen naar Lesbos. Ook dat is duidelijk. “Hoeveel gevluchte gezinnen kunnen leven van het jaarsalaris van een profvoetballer?” verder lezen
“U zult geen last hebben van de vluchtelingen”
Ongeveer tien minuten is de hostess in de bus vanaf het vliegveld naar ons appartement bezig om uit te leggen dat we wel vluchtelingen zullen zien, maar er geen last van zullen hebben. Het is 25 augustus 2015. Ik ben verward en dat ben ik meestal als ik (onbewust) informatie mis… ““U zult geen last hebben van de vluchtelingen”” verder lezen
“Het is strafbaar om mensen te helpen”*
“You can help!” zegt ze met een Nederlands accent als ze me de boot met vluchtelingen ziet filmen die net aankomt op het strand van Eftalou. “Dat gaan we ook doen”, zeg ik in het Nederlands en ik vraag wat we kunnen doen. “Ze hebben water nodig en droge kleren. Het is wel strafbaar dus eigen keus!”. ““Het is strafbaar om mensen te helpen”*” verder lezen